Brzanka sumatrzańska (Capoeta tetrazona tetrazona)

Brzanka sumatrzańska zamieszkuje wody Sumatry, Tajlandii i Kalimantanu (Borneo). Od chwili pierwszego importu do  Europy w 1935  roku  aż  do  chwili  obecnej  jest  stale  hodowana  w  akwariach. Osiąga  długość 7 cm.  Płetwy brzuszne samców są ciemnoczerwone, czerwonawa jest też górna  część pyszczka,  a  jaskrawoczerwona  górna  krawędź płetwy grzbietowej. Samice są okrąglejsze, zwłaszcza w części brzusznej; barwa ich ciała jest nieco przygaszona, a krawędzie płetw brzusznych przeźroczyste.
Ryby  trą  się  parami  w  6-10  litrowych  zbiornikach  z  dnem przykrytym  siatką  ochronną.  W  czasie  tarła  szukają  miejsc zarośniętych,  należy  w  akwariach  tarłowych  umieszczać kępki mchu jawajskiego lub innych drobnolistnych roślin. Woda powinna  mieć temperaturę  26ľC,  pH  6,5-7,0,  twardość  do
5ľdGH i do 1ľdCH. Jaja są żółtawe, kleiste, ich średnica wynosi 1  mm.  Larwy  wylęgają  się po 36 godzinach  inkubacji  i potrzebują  kilku  dni  na  zresorbowanie woreczka żółtkowego.
Swobodnie  pływające  rybki  karmi  się  larwami  solowca  lub widłonogow.  Rosną  bardzo  szybko;  po  dwóch  tygodniach osiągają długość 1 cm i są już bardzo wyraźnie prążkowane.
Brzanka  sumatrzańska  jest  rybą  stadną.  W  akwariach  zbiorowych  trzyma  się  ją razem z innymi ruchliwymi gatunkami. Ma ona skłonności do atakowania spokojnych, nawet znacznie większych od siebie ryb i obgryzania im płetw.  Kiedy  odpoczywa  lub  śpi,  przyjmuje  charakterystyczną  postawę z głową skierowaną do dołu.  Żywienie brzanki powinno być jak najbardziej urozmaicone.
W  1975  r.  na  rynku  pojawiła  się  interesująca  mutacja  tego  gatunku,  zwana  "Mossy  Barb";  brzanka mszysta. Powstała  ona  zapewne w azjatyckich fermach hodowlanych, gdzie hodowano także  różnorodne odmiany albinotyczne brzanki sumatrzańskiej.