Glonojady

Na zdjęciu mały glonojadek około 4 - 5 tygodni, a na zdjęciu obok jego tatuś, który troskliwie się nim opiekował. Charakterystyczną cechą samca glonojada są wypustki na głowie, które dodają im uroku wyglądając jak poroże.

Zbrojnik kolumbijski (glonojad)

Zbrojnik kolumbijski (Ancistrus multispinis) - glonojad.
Te zbrojniki pochodzą z połnocy Ameryki Południowej.
Przysysają się do szyb, kamieni, lisci roslin, doskonalezwalczają glony je porastające. Są to spokojne ryby dorastajłce do 15 cm długości. Jedzą wszystko, co tylko znajdzie się w zasięgu ich szerokich pyszczków. Mogą niszczyc niektóre rośliny o szerokich lisciach. Trzeba uważać z podawaniem pokarmów pochodzenia zwierzęcego, gdyż jego nadmiar może powodować zaparcia a nawet padnięcie ryb, dlatego nie polecam podawania im tubifeksu i mięsa, które gdy tylko majł okazjęjedzą bez umiaru z fatalnym dla siebie skutkiem. W akwarium wymagają sporo kryjowek urządzonych międzykorzeniami, kamieniami i rosnącymi w akwarium roslinami. Tam też składana jest ikra, której pilnuje samiec. Samiec ma na głowie imponujące poroże z wyrostków skornych, samice nie mają tej ozdoby. Wymaga wody o temperaturze od 20 - 30oC. Chwilowy (1 - 2 dni) spadek temperatury poęłczony z podmianą wody może wywołać tarło. Wychów narybku zazwyczaj nie sprawia kłopotu. Młode jedzą, po wessaniu woreczka zołtkowego, praktycznie to samo co dorosłe.

Jako kryjówkę prygotowałam im kokos, samce bardzo chętnie akceptują je jako kryjowki i jako miejsca złożenia ikry i wychowu młodych. Łuski orzechów stanowi dla nich rownież cenne źrodło błonnika niezbędnego do prawidłowego funkcjonowania ich przewodu pokarmowego.

Anubias lancetowaty (Anubias lanceolata)

Bardzo ładny Anubias o lancetowatych liściach (stąd jego łacińska nazwa). Jeden z popularniejszych anubiasów wykorzystywanych w aranżacji akwarium holenderskiego. Jest bardzo odporny nawet na ryby typowo roślinożerne.

Mój anubias lanceolata, kupiłam w sklepie akwarystycznym dość ładnie wygądającą roślinkę, niestety nie chciała zaaklimatyzować się w moim akwarium. Anubias, którego kupiłam z czasem stracił liście i zgnił wcześniej jednak wypuścił dwie odnuszki z których jedna przetrwała i jak na razie ma się nieźle (na zdjęciu). Roślina ta, należąca do rodziny obrazkowatych (Araceae), rośnie w Nigerii, Kamerunie i Gabonie. Jest to najczęściej hodowany gatunek z rodzaju Anubias, o liściach długości 30—35 cm, z czego połowa przypada na blaszkę liściową. Ma ona 15—20 cm długości i około 5 cm szerokości. Anubiasa lanceolata sadzi się, w akwarium z wodą miękką, słabo kwaśną i ze starszym podłożem, ustawiając zbiornik w zacienionym miejscu. Dla wytworzenia silnego kłącza wymaga ona 10—15-centymetrowej warstwy piasku nad podłożem.Rozmnaża się ją, podobnie jak i inne gatunki z rodzaju Anubias, przez podział kłącza.

Dyfuzor własnej konstrukcji

Dyfuzor wykonałam z przezroczystego pojemnika PCV (nowy wkład od znicza). Dwóch przyssawek kupionych w sklepie akwarystycznym i dwóch zatrzasków do tapicerki samochodowej, które służą do przymocowania pojemnika na ścianie akwarium. Do uszczelnienia dziur w pojemniku PCV użyłam sylikonu. Na końcu wężyka doprowadzającego CO2 umocowałam kostkę napowietrzającą, żeby gaz szybciej rozprowadzał się w wodzie.

Mystus tengara

Moje sumiki zadomowiły się na dobre w akwarium. Nie zauważyłam agresywnego zachowania, chociaż ostatnio zaginęło mi kilka gupików i jeden mieczyk, podejrzewam, że mystusy mogły mieć w tym swój udział. Słyszałam gdzieś, że w wąsach mają parzydełka jednak nie zauważyłam jak to działa, muszę je jeszcze poobserwować.

Kotnik

Do hodowli narybku używam małego akwarium wielkości 20 litrów, mieszkają sobie w nim przeważnie rybki żyworodne, malutkie gupiki, molinezje i mieczyki. Najczęściej odławiam kotne samice (przed samym wykoceniem są bardzo grube i pływają za nimi samce), albo narybek, który uda mi się uratować z ogólnego akwarium. Na początku są małe ale dobrze karmione szybko rosną.

Sum białowąsy (Mystus tengara)

Mystus tengara - mój nowy nabytek. Należy do nielicznych przedstawicieli gatunku sumowatych, które przejawiają swoją aktywność również w ciągu dnia.
Dymorfizm płciowy mało wyraźnie zaznaczony. Samiec jest smuklejszy i ma zaostrzoną płetwę grzbietową. Samica zazwyczaj większa, masywniej zbudowana, a jej płetwa grzbietowa jest zaokrąglona. Nie umiem rozpoznać płci u osobników w moim akwarium. Zauważyłam, że lubią kryć się w zacienione miejca pod liśćmi lub korzeniem.

Anubias bartera - Anubias barteri var. barteri

Anubias barteri var. barteri (na zdjęciu - duma mojego akwarium), jest typowym przedstawicielem rodziny anubiasów, niezwykle wytrzymały i łatwy do utrzymania. Dawkowanie w substancje odżywcze lub CO2 jest zbędne, ponieważ roślina rośnie powoli i stopniowo prawie niezależnie od warunków. Może tolerować różnorodne parametry wody, a nawet może przetrwać w zbiorniku z roślinożernymi rybami. Jedna uwaga, że kłącze nie powinno być schowane w podłoże, bardzo tego nie lubi, stan takiej roślinki będzie się pogorszać i może spowodować powolną śmierć. Zaszkodzić jej może również uszkodzenie systemu korzennego.
Rozmnaża się ją poprzez podział sadzonek. W razie potrzeby, kiedy roślina jest za duża można je dzielić na kilka mniejszych. Anubiasy nie wymagają wiele pracy i są bardzo łatwe w utrzymaniu
dlatego świetnie nadają się dla początkujących akwarystów.

Anubias barteri var. nana - anubias Bartera niski

Wszystkie anubiasy mają płożące się kłącze, 
które rośnie bardzo powoli, wypuszczając w czasie wzrostu nowe liście. Roślina jest zbudowana jak czołg, niektorzy opowiadają, że trzymali je zamknięte w plastikowej torebce przez kilka miesięcy a mimo to utrzymały się przy życiu (nie dokońca jestem o tym przekonana). Anubias jest jedną z najbardziej kosztownych roślin akwarystycznych. Jeżeli rósł w 
uprawie hydroponicznej może wytwarzać większe liscie i rosnąc szybciej, a kwiaty będą produkować nasiona.
Anubias barteri var. nana jest małą, atrakcyjną rośliną bardzo dobrze przystosowującą się praktycznie do każdych warunków. Rośnie powoli, a jej liście mogą przetrwać nawet kilka lat, co z kolei stwarza szanse na pojawienie się glonów. Najlepszy rezultat osiąga się sadząc ją na kamieniu lub korzeniu drzewa. Do przymocowania roślinyki można użyć żyłki wędkarskej dopóki ta nie przytwierdzi się do podłoża. Gdy roślina zostanie zasadzona w podłożu, kłącze nie może być zakryte ponieważ wtedy ma skłonność do gnicia i przestaje rosnąć. Z powodu twardych liści nie jest jadana przez ryby roślinożerne. Mój anubias barteri var. nana (na zdjęciu) ma około 3 lat, gdy go kupiłam miał trochę uszkodzone korzonki i 5 małych listków, teraz wyrastają mu większe. Gdy posadziłam go w moim akwarium nie chciał rosnąć, siedział tak sobie i siedział i nic się nie działo. Po kilku miesiącach, przy czyszczeniu akwarium zauważyłam, że zaczyna wypuszczać nowe korzonki. Zajeło mu dużo czasu odbudowanie systemu korzennego, ale teraz rośnie i pięknieje. Teraz czekam na pierwszy kwiat :).

Kiryski pstre cd...

I niestety moja hodowla kirysków pstrych się nie powiększy :(. Z zebranej ikry nic nie wyszło, zrobiła się mleczno biała a woda mętna, czas z tego zrezygnować, już nie ma na co czekać. Przyczyn mogło być wiele: ikra mogła być zbyt długo poddawana działaniu śwatła, zbyt duże wachania temperatury albo odczyn wody nie odpowiedni. To moim zdaniem najprawdopodobniejsze przyczyny. Cóż będę jeszcze próbować następnym razem postaram się odłowić kiryski do oddzielnego akwarium na tarło, zobaczymy co z tego wyjdzie.

Kiryski pstre

Ogromnym zakoczeniem było dla mnie, gdy wczoraj wieczorem karmiąc rybki zauważyłam ikrę kirysków na ściankach akwarium. Nie spodziewałam się tego, ponieważ nie odcierały się odkąd zginoł jeden samiec czyli już jakieś pół roku. W tej chwili w moim akwarium są dwie samice i dwa samce. Zebrałam ikrę i odstawiłam w zacienione miejsce. Czekam z niecierpliwością, co będzie dalej, do tej pory tylko raz udało mi się odchować narybek kiryska pstrego w liczbie aż ośmiu sztuk (dwa były jakieś dziwne białe, a tarlaki pstre).

Nawożenie CO2 ("bimbrownia")

Akwarium od samego początku z założenia miało mieć dużą obsadę roślin. Roślina do szybkiego wzrostu powinna mieć dostarczony CO2 rozpuszczony w wodzie ( oprócz wielu innych czynników). W Intenecie znalazłam opis wykonania takiej "bimbrowni". Tworzą ją dwie butelki plastikowe po napojach. Większa 2 litrowa, mniejsza 0,5 l. W nakrętce wiekszej wklejony jest na silikon wężyk. Drugi koniec jest wklejony do otworu w nakrętce w mniejszej butelce i musi on sięgać prawie do dna . W drugi otwór w nakrętce jest wklejony drugi weżyk, który odprowadza wytworzony CO2. Kończy się on przy samej nakrętce. W dużj butelce jest rozrobiony zaczyn drożdżowy( "bimber"). Zachowując proporcje podane poniżej, wytwarzanie CO2 nastepuje juz po 15 min. Do zaczynu należy użyć 1/4 kostki drożdży piekarskich, 2 szklanki cukru, 4 szklanki letniej wody. Drożdże rozetrzeć dokładnie w cukrze i zalać letnią wodą. Zaczyn wlewamy do dużej butli, a do małej wodę do połowy wysokości. Druga mała butelka powoduje, że do akwarium nie dostanie się alkohol wytworzony w czasie fermentacji drożdży. Wytworzony Co2 musi zotać w jakiś efektywny sposób rozpuszczony w wodzie. Ja rozpuszczam w dyfuzorze własnej konstrukcji i pomysłu. Taki zestaw działa ok. 2-3 tygodni i produkcja CO2 ustaje, należy wtedy zrobić nowy zaczyn.

Kirysek pstry (Corydoras paleatus)

Występowanie: Ameryka Południowa, płytkie stawy i kałuże, południowo-wschodnia Brazylia w dorzeczu La Platy.

Rozmiary: Osiąga długość 7,5 cm.

Woda: Woda powinna być czysta, ale niezbyt świeża, o temperaturze 18-22 'C, ph: 6,5-7,5 woda średnio miękka do średnio twardej, wskazany bystry ruch wody w akwarium

Zbiornik: Akwarium ciemne z kamienistym podłożem, obsadzone roślinami o dużych liściach, zakrywających dno. Oświetlenie zbiornika dość słabe.

Pokarm: Pokarm opadający na dno, rureczniki, ochotki, pokarm suchy, itp.

Zachowanie: Ruchliwy

Dymorfizm Płciowy: Samiec jest mniejszy i smuklejszy niż samica, ma wysoką i ostro zakończoną płetwę grzbietową.

Rozmnażanie: Tarło u większości kirysków przebiega podobnie. Do tarła możemy doprowadzić zarówno w akwarium ogólnym, jak iw specjalnym akwarium tarliskowym. W tym celu wywołujemy imitację pory suchej poprzez zmniejszanie ilości pokarmu, rzadziej, albo wcale nie wymieniamy wodę, ograniczamy prąd wody z filtra, obniżamy poziom wody. Po ok. 2 tygodniach imitujemy porę deszczową poprzez : silniejszy ruch wody z filtra, intensywniejsze karmienie i prawie codzienną wymianę nawet połowy wody na wodę o temperaturze 2-3 stopnie niższej niż w akwarium, po czym podnosimy temperaturę do 26°C. Na akwarium tarliskowe wybieramy zbiornik minimum 20 l. i długości co najmniej 40cm., poziom wody do 25cm., słabiej oświetlone, obsadzone np. kryptokoryną, czy mikrozorum oskrzydlonym i roślinami pływającymi takimi jak różdżyca pływająca. Na dno dajemy czysty piasek. Do tak przygotowanego zbiornika wpuszczamy tarlaki (2 samce i 1 samicę), które dojrzałość płciową osiągają po 12 miesiącach. Po gwałtownej pogoni samców za samicą, samica podpływa do wybranego samca z prawej strony pod kątem prostym. Pyszczek samicy znajduje się na wysokości otworu analnego samca, ryby tworzą układ w kształcie litery T. Wkrótce po tym samica składa kilka ziarenek ikry ( 2-4) do „kieszeni” utworzonej ze swoich płetw brzusznych. W tym czasie samiec wydziela nasienie, które samica połyka. Nasienie przez przewód pokarmowy i otwór analny samicy dociera do ziaren ikry w „kieszeni”, gdzie następuje zapłodnienie. Samica przykleja ikrę do szyby, liści, kamieni, korzeni. Następuje to w kilku rzutach. Od 1 samicy można otrzymać od 50-200 jaj. Rodzice nie interesują się ikrą i po tarle należy ich usunąć z akwarium tarliskowego, bo mogliby zjeść ikrę. Woda musi być często wymieniana i usuwane muszą być jajeczka spleśniałe, niezapłodnione. Narybek wylęga się w temp. 25-27°C po 4-6 dniach. Po zużyciu zapasów woreczka żółtkowego, narybek należy karmić : wrotkami, pierwotniakami, oraz niewielkimi porcjami larw solowców, przechodząc stopniowo na karmienie żywym planktonem, roztartymi rurecznikami, doniczkowcami, mięsem i suchym pokarmem. Gdy do tarła dojdzie w akwarium ogólnym, musimy zebrać ikrę z szyby (najlepiej ostrożnie żyletką), roślin lub korzeni i umieścić ją w osobnym akwarium, aby nie została zjedzona przez rodziców lub inne ryby. Do wody można dodać odkażalnik przeciwko pleśnieniu ikry np. Trypaflavinę. Optymalne warunki do tarła następują wtedy, gdy spada ciśnienie atmosferyczne (szczególnie przed burzą), i gdy jest pełnia księżyca.

Trudność Hodowli: dla początkującego

Zajmowana toń wody: strefa przydenna

Inne: ubarwienie oliwkowozielone z żółtym brzuszkiem i nieregularnie rozmieszczonymi czarnymi plamkami. Trzy pary wąsików przy jamie gębowej. Zachodzące na siebie podłużnego kształtu, ustawione w poprzek ciała dwa rzędy twardych łusek, tworzą na rybie pancerzyk chroniący ja przed drapieżnikami. Do ochrony służą jej także kolce umieszczone w płetwach piersiowych i płetwie tłuszczowej. Ryba żyjąca stadnie (pow. 3 osobników), bardzo łatwa w utrzymaniu, akwarium powinno być przykryte, bo ryba ta od czasu do czasu wyskakuje, aby zaczerpnąć powietrza. Podobnie jak piskorzowate oddychają dodatkowo tylną częścią silnie ukrwionego jelita, co częściowo uniezależnia je od rozpuszczonego w wodzie tlenu. W razie wyschnięcia zbiornika mogą przepełzać do najbliższej kałuży posługując się płetwami piersiowymi. Jest przystosowana do życia w warunkach deficytu tlenowego. Nie jest agresywna, zalecana do akwarium wielogatunkowego, czyści dno akwarium z resztek pożywienia. Na dnie nie należy umieszczać ostrego żwiru , gdyż może dojść do uszkodzenia delikatnych wąsików.

Bocja wspaniała (Chromobotia macracanthus)

Występowanie: Bocja wspaniała występuje w wodach słodkich Sumatry i Borneo.
Rozmiary: W naturze osiąga nawet 30cm lecz w akwariach poprzestaje zazwyczaj na ok. 15-20cm.
Woda: Temp: 24-28oC Twardość: 5-15on, Odczyn: 6,0-7,5 pH
Zbiornik: Do dobrego samopoczucia bocja wspaniała potrzebuje akwarium o pojemności minimum 100 l. Akwarium powinno być gęsto obsadzone roślinnością oraz powinno posiadać szereg kryjówek w postaci zatopionych korzeni, skorup orzechów kokosowych itp. Pamiętać jednak należy, iż Bocja wspaniała jest bardzo wybredną rybką i nie zadowoli jej byle jakie podłoże - najlepiej, gdyby było ono piaszczyste.
Pokarm: Bocja wspaniała jest wszystkożerna, ale należy pamiętać by dostarczać im właściwego i pełnowartościowego pokarmu, zawierającego zarówno składniki pochodzenia zwierzęcego jak i roślinnego. Bocje lubią sobie urozmaicić menu wyjadając z akwarium małe ślimaki, zostają po nich tylko muszelki.
Zachowanie:Bocja wspaniała prowadzi nocny tryb życia. Jest wtedy ożywiona i pływa po całym akwarium, radzę dobrze przykrywać zbiornik, bo potrafi wyskoczyć w nocy ze zbiornika. Bocja wspaniała to ryba stadna.W towarzystwie ryby są ciekawskie, wykazują dużą aktywność, rybki trzymane pojedynczo są ospałe, mogą również zachowywać się agresywnie. Bocja wspaniała, jakkolwiek potrafi zaprzyjaźnić się z przedstawicielami innych gatunków obecnych w ograniczonej szklanymi ścianami przestrzeni akwarium nade wszystko preferuje osobniki swojego gatunku. Dopiero w grupie liczącej przynajmniej kilka sztuk wykazuje właściwe sobie cechy i przyzwyczajenia. Pamiętajmy, więc, decydując się na zakup tej przepięknej ryby, o tego typu drobiazgach licząc się z ewentualnymi konsekwencjami własnej ignorancji. Pojedyncze osobniki rosną zwykle dużo wolniej wiodąc w większości przypadków niemal pustelniczy tryb życia.
Dymorfizm Płciowy: Nie znam sposobu na odróżnienie samca od samicy. Rozmnażanie: Bocja wspaniała uchodzi za rybę nierozmnażalną w warunkach akwariowych (wędruje w celu odbycia tarła). Rosjanie podobno rozmnażają bocje podając im gonadotropiny, wywołując w ten sposób sztucznie tarło. Nie polecam jednak tej metody.
Trudność Hodowli: Ryba ta jest polecana dla akwarystów z pewnym doświadczeniem.
Zajmowana toń wody: Bocja wspaniała uwielbia przydenną część zbiornika.
Inne: Po zakupie należy rybom zrobić obowiązkowo kwarantannę, gdyż najprawdopodobniej nasz nabytek w ciągu najbliższych kilku tygodni zachoruje na rybią ospę (ichtioftiriozę). Dodatkowo sprawę komplikuje fakt, że bocja wspaniała jest jednocześnie niezwykle wrażliwa na preparaty stosowane w leczeniu ichtioftioriozy. Zarażeniu ulęgają najczęściej ryby osłabione w czasie transportu, narażone na stres wynikający ze zmiany warunków środowiskowych (temperatura, parametry wody). Dlatego dobierając ryby do własnego zbiornika starajmy się wybierać okazy, które okres aklimatyzacji mają już za sobą. Jeśli jednak jesteśmy zmuszeni do zastosowania w akwarium chemioterapii róbmy to z wyczuciem unikając przedawkowania leków.Ubarwienie bocji wspaniałej z charakterystycznymi trzema czarnymi pasami na żółtopomarańczowym tle zwężającymi się w kierunku podbrzusza jest tak unikalne, że, w przeciwieństwie do innych przedstawicielek rodziny, nie nastręcza najmniejszych kłopotów z identyfikacją przedstawicielek tego gatunku. Pierwszy czarny pas u bocji wspaniałej przebiega ukośnie do przodu obejmując swym zasięgiem okolice oka, drugi - w centralnej części ciała ryby kończąc się w okolicach nasady płetwy grzbietowej, zaś trzeci, zwykle najszerszy, obejmuje okolice nasady płetwy ogonowej zachodząc całkowicie lub częściowo na płetwę grzbietową.

Mieczyk Hellera (Xiphophorus helleri)

Występowanie: Ameryka Środkowa przede wszystkim południowy meksyk. Gatunek ten wprowadzono na wielu obszarach, takich jak: Floryda, Nevada, Arizona, Kalifornia, Hawaje, Puerto Rico, a nawet w Australii.
Długość : samce do 10cm (bez miecza), samice do 13 cm lecz zazwyczaj mniejsze.

Temperatura wody: 20-28°C

Woda : Mieczyki tolerują szeroki zakres parametrów wody, ale najlepsza jest woda alkaliczna, lekko twarda. Dodatek garbników na pewno im nie zaszkodzi. Woda powinna być dobrze filtrowana.

Odżywianie : ryby te nie są wybredne, zjadają wszystkie pokarmy suche i żywe. Otwór gębowy skierowany do góry świadczy o przystosowaniu mieczyków do pobierania pokarmu z powierzchni wody.

Zachowanie : Ryba spokojna i towarzyska, żywotna, nadaje sie do akwarium ogólnego, może przebywać z rybami innych gatunków (chociaż zdażało się czasem że mój samczyk gonił samicę molinezji) oczywiście dobrze dobranych . Samce mogą walczyć między sobą. Najczęściej przebywa w środkowej warstwie wody.

Dymorfizm Płciowy : Samce posiadają charakterystyczny miecz, ich płetwa odbytowa jest przekształcona w gonopondium które zakończone jest niewielką haczykową strukturą, której ułożenie powoduje, że mieczyki mogą trzeć się tylko ze sobą lub ze swymi bardzo bliskim krewniakami. Podobno starsze samice mogą stać się samcami ale nie ma na to niezbitych dowodów. Samce są smuklejsze.
Akwarium : powinno być duże (w małych karłowacieje) z wolną przestrzenią do pływania, porośniętą po bokach i z tyłu roślinami. Rozmnażanie : Ryba żyworodna. Co 4-6 tygodni duże samice mogą wydać mioty liczące ponad 100 sztuk narybku.

Odmiany: Trzy główne grupy to : Krótkopłetwa (przypomina odmianę dziką ale różni się ubarwieniem) ; Długopłetwa ( mająca długą płetwę grzbietową) ; Księżycowa (posiada wszystkie płetwy wydłużone a także na górnej i dolnej krawędzi płetwy ogonowej ma wydłużony promień)
Uwagi: Mieczyk jest rybką łatwą w hodowli i polecaną dla początkujących akwarystów i nie tylko. Jest mało wymagający. Potrzebuje tylko codziennego karmienia, dość czystej wody oraz zbiornika odpowiedniej wielkości. Nie wchodzi innym gatunkom w drogę.

Kardynałek Chiński (Tanichthys albonubes)

Występowanie: W naturze kardynałki występują w południowo-wschodniej Azji, w okolicach Kantonu .

Rozmiary: W dobrych warunkach dorasta do ok. 3,5-4cm

Woda: pH ~7.0, TwO ~8-10°dGH, ale dobrze znosi również niższą twardość, rybka jest zimnolubna żyje w wodzie ok. 18-22°C, znosi spadki temperatury nawet do 4°C

Zbiornik: Rybka potrafi być bardzo ruchliwa, poza tym najlepiej czuje się w stadku od 10 osobników, więc moim zdaniem jej chów powinno się prowadzić w zbiorniku nie mniejszym niż 40l. Akwarium powinno być gęsto obsadzone roślinkami z pozostawionym miejscem do pływania.

Pokarm: Chętnie zjada zarówno pokarm suchy jak i mrożony, chociaż oczywiscie mrożony pasuje im bardziej. Rybki jedzą raczej każdy pokarm który nie powinien być zbyt duży, ponieważ mogłyby się nim zadławić.

Zachowanie: Rybka ruchliwa, towarzyska, zdecydowanie lepiej czuje się w stadzie ~10 osobników, w razie "zagrożenia" zbiera się w ławicę, lubi "przeczesywać" tereny gęsto zarośnięte, bawić się pływając z i pod prąd

Dymorfizm Płciowy: Samiec smuklejszy, wyraźniej ubarwiony, samica ubarwiona słabiej, ma wyraźniej zaznaczony brzuszek. Łatwo rozróżnić płeć u osobników dojrzałych.

Rozmnażanie: Dosyć łatwe, może wystąpić spontanicznie Chcąc zachęcić rybki do tarła możemy na niedługi okres (~2 tygodnie) oddzielić samiczki od samców, w tym czasie delikatnie podwyżyć temperaturę, karmić trochę obficiej dobrym pokarmem (zwiększyć ilość mrożonek lub pokarmu żywego). Następnie wpuścić rybki do dobrze zarośniętego akwarium, o temperaturze ~20-22°C. Ikra jest rozrzucana na liście dorobnopierzastych roślin, narybek wylęga się po trzech dniach i przyczepia do ścianek akwarium. Po zużyciu zawartości woreczka żółtkowego rybki zaczynają pływać pod powierzchnią wody. Należy karmić kilka razy dziennie pokarmem drobnym, wysokokalorycznym. Moje rybki od początku chętnie zjadały Mikrovit Basic, po dwóch tygodniach można zacząć podkarmiać drobnymi larwami oczlika, solowca bądź innym b.drobnym lub roztartym pokarmem. Rodzice nie zjadają ikry ani narybku, więc w wypadku braku zbiornika dla narybku można wychowywać w towarzystwie dorosłych rybek.

Trudność Hodowli: Pod warunkiem zapewnienia odpowiednich podstawowych warunków bytowych rybka jest łatwa w utrzymaniu i potrafi wybaczyć wiele podstawowyh błędów akwarysty.

Zajmowana toń wody: Rybki pływają po całym akwarium, ale głównie w części środkowej.

Inne: Rybki bardzo ładne, smukłe, w kolarze srebrzysto-szarym, płetwy żółte przy końcach przechodzące w czerwone. Młode osobniki posiadają biegnący przez całe ciało neonowy srebrzysty pasek który w miarę wzrostu rybki zanika. Podobno rybki mające zapewniony silny prąd wody rosną nawet o 1cm więcej niż inne, ale niestety nie jestem tego pewna, nie miałam okazji sprawdzić

Gupik pawie oczko (Poecilia reticulata)

Występuje w Ameryce Południowej, raczej w spokojnych wodach z dużą ilością roślin.

Rozmiary - samica ok. 5 cm, samiec ok. 3-4 cm.

Woda- najlepsza ok. 21-26 stopni , chociaż przeżywa też spadki poniżej 20, ph - 6,5-8, chociaż nie ma dużych wymagań pod kątem parametrów.

Zbiornik - ryba o małych wymaganiach, dobra dla początkujących. W zbiorniku powinno być dość dużo roślin.

Żywienie - pokarmy suche, żywe i suchone ochotki itd. Czasem u mnie zjadają spirulinowe tabletki, marchew- ogólnie można podawać każde pokarmy dla ryb.

Zachowanie - dość spokojne i małe rybki. Z uwagi na to, że samce wpuszczone do akwarium z samicami wciąż ganiają samice, należy trzymać min. 2 samice na 1 samca.

Dymorfizm Płciowy - bardzo łatwo rozróżnić ich płeć, same są dużo smuklejsze i mają bardziej kolorowe i większe płetwy. Samice mają mniejsze płetwy i są mniej kolorowe, na ogół większe. U samców występuje gonopodium.

Rozmnażanie - gupiki są rybami jajożyworodnymi, co znaczy że nie składają ikry, młode rodzą się po ok. 22-26 dniach. Rozmnożenie tych ryb nie sprawia kłopotów. Młode gupiki mogą być zjedzone przez inne gupiki. W jednym miocie może się urodzić od kilku do kilkudziesięciu młodych, w zależności od wieku, wielkości samicy. Jeśli chcemy by narybek przeżył, możemy go albo odłowić do oddzielnego akwarium, albo zapewnić w akwarium ogólnym dużo kryjówek jak rośliny.

Trudność hodowli- ryba bardzo łatwa w hodowli i polecana jako ryba dla początkujących

Zajmowana toń wody - najczęściej środkowa, chociaż moje gupiki pływają po całym akwarium.

Inne - Należy uważać, z jakimi rybami trzyma się gupiki, ponieważ ich długie i kolorowe płetwy mogą się nie spodobać rybom lubiącym obgryzać płetwy. Mimo, iż ta ryba jest bardzo prosta w hodowli i polecana jako "pierwsza ryba" dla początkujących, wielu zaawansowanych akwarystów hoduje je - wyhodowane są piękne, wrażliwsze na parametry wody i warunki w akwarium odmiany.